Υπερνικώντας τις προκλήσεις και τους μύθους για τη γυναικεία πυγμαχία

Ερευνητές στο πανεπιστήμειο του Λονδίνου ανακάλυψαν ότι μόνο το 51% των παιδιών που συμμετείχαν στην έρευνα έπιαναν τον ημερίσιο στόχο άσκησης που τους είχαν προτείνει. Η αναλογία ήταν στο 38% για τα κορίτσια (ποσοστό το οποίο μικραίνει όσο τα κορίτσια μεγαλώνουν) και 62% για τα αγόρια. Αυτό δεν είναι πρόβλημα μόνο ως προς την υγεία και την ισότητα των φύλων αλλά και για την πυγμαχία η οποία υποστηρίζει την ισότητα και την διαφορετικότητα. Για να συμβάλλουν αποδοτικά στην κοινωνία τα σπορ ευρύτερα, αλλά και ειδικότερα η πυγμαχία, χρειάζεται να εξετάσουμε με προσοχή τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουν οι γυναίκες και τα κορίτσια στην πυγμαχία.

Πλέον είναι δεδομένο ότι οι σχολές και τα μυαλά μας έχουν ανοίξει αρκετά για να δεχτούν την παρουσία γυναικών στην πυγμαχία. Με μία πιο προσεκτική ματιά όμως, θα μπορέσουμε να διακρίνουμε κάποια θέματα που υποβόσκουν.

"Οι θεατές δεν νιώθουν άνετα να βλέπουν δύο γυναίκες να μάχονται μεταξύ τους" είναι μία πολύ συχνή οπτική γωνία που συναντάμε και μάλιστα σε μεγάλο ποσοστό από άντρες πυγμάχους.  Το ακόμη πιο ατυχές είναι η υπονόηση ότι η πυγμαχία υπάρχει μόνο προς τέρψιν των θεατών. Αυτό μπορεί να ισχύει σε ένα βαθμό βέβαια σε αγώνες επαγγελματικού επιπέδου, πράγμα που δεν αποδείχτηκε βεβαια στους Ολυμπιακούς αγώνες. Τα αθλήματα έχουν ως βάση το δικαίωμα να αγωνιστείς, να αντιπροσωπεύσεις τον εαυτό σου ή και τη χώρα σου μέσω της αγάπης σου για το άθλημα που έχεις επιλέξει. Άλλωστε και πολλοί άντρες πυγμάχοι που έχουν ερωτηθεί για τον λόγο που κατεβαίνουν σε αγώνες, η απαντηση ήταν "Γιατί το αγαπώ, είναι το πάθος μου" και όχι γιατί έχει μεγάλη απήχηση στο κοινό. Αντίστοιχη ήταν και η απάντηση των περισσότερων γυναικών που φορούσαν γάντια πυγμαχίας.

Γυναίκες και κορίτσια αντιμετωπίζουν μεγάλη πίεση να συμμορφώνονται με συγκεκριμένες νόρμες. Τα media πλασάρουν πρότυπα και μας περιορίζουν τους ορίζοντες. Όλοι οι πυγμάχοι, άντρες και γυναίκες, αντιμετωπίζουν εξαντλητικές προπονήσεις οι οποίες εκτός από βελτίωση των δεξιοτήτων/ ικανοτήτων, τεχνικών, ταχύτητας, αντοχής, συχνά αλλάζει και η σωματική τους διάπλαση. Οι περισσότερες γυναίκες που ξεκινούν πυγμαχία έχουν αυτό το άγχος, το οποίο δεν είnaι τόσο δικό τους εσωτερικό άγχος όσο "φυτεμένο" από εξωγενείς παράγοντες. Είναι καιρός, η δύναμη να πάψει να θεωρείτai ένα ανδρικό χαρακτηριστικό αλλά να είναι μέρος της ανθρώπινης υπόστασης ευρύτερα. Η πυγμαχία δεν μπορεί να το αλλάξει από μόνη της αυτό, θέλει προσπάθεια και από εμάς, την κοινωνία.

Η πυγμαχία του 21ου αιώνα οφείλει να αφήσει πίσω τα παλαιά πρότυπα όπως ότι "τα κορίτσια είναι μόνο για τις κάρτες των γύρων". Ως θέαμα, η πυγμαχία δίνει την ευκαιρία να προωθηθεί ο συναγωνισμός, να δωθούν κίνητρα στους αθλητές και σαφώς τα οικονομικά οφέλη. Ανάμεσα στους θεατές πλέον βλέπουμε άντρες, γυναίκες, αγόρια και κορίτσια. Το θέαμα των ημίγυμνων γυναικών με τις κάρτες σε κάθε γύρο στοιχιώνει το μυαλό μας στην εποχή όπου οι γυναίκες δεν είχαν καλύτερη αντιμετώπιση από ένα χρηστικό αντικείμενο και αυτό είναι απαράδεκτο. Δεν συμβαίνει τίποτε αντίστοιχο με άλλα Ολυμπιακά αθλήματα και κατά τον ίδιο τρόπο δεν πρέπει να συμβαίνει και στην πυγμαχία.

Οι γυναίκες όλο και περισσότερο φορούν γάντια πυγμαχίας, την υποστηρίζουν, συμμετέχουν, προπονουν και αυτό είναι μία νέα παράδοση που δημιουργείται στην ιστορία της πυγμαχίας τα χρόνια που έρχονται. Όλοι πρέπει να έχουμε ίση ευκαιρία να γίνουμε μέρος αυτής της ιστορίας.